هر که را با خط سبزت سر سودا باشدمن چو از خاک لحد لاله صفت برخیزمتو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخراز بن هر مژهام آب روان است بیاچون گل و می دمی از پرده برون آی و دراظل ممدود خم زلف توام بر سر بادچشمت از ناز به حافظ نکند میل آي
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشدداغ سودای توام سر سویدا باشدکز غمت دیده مردم همه دریا باشداگرت میل لب جوی و تماشا باشدکه دگرباره ملاقات نه پیدا باشدکاندر این سایه قرار دل شیدا باشدسرگرانی صفت نرگس رعنا باشد
